Het lastig hebben met je lichaam. Je omvang, je vormen, je uiterlijk.
Te breed, te groot, niet genoeg, te lang, te klein, te dik, te vervormd, te veel ruimte innemend, niet in verhouding, te dit, te dat…
En de link hiermee met voeding, in de brede zin van het woord...
Ik ken er wat van.
Er zijn vele manieren waarop we niet onszelf zijn, en die manifesteren zich in ons lichaam.
Een manier is jezelf op ‘mute’ zetten of laten staan.
Je expressie niet voluit laten stromen of wijzigen, in andere oevers steken waardoor je essentie zichzelf niet langer kan uiten. Je verstoppen. Je inhouden. Vergeten te ademen. Letterlijk je ribben intrekken. Spanning vasthouden in je lichaam. Jezelf niet toestaan vrijuit te stromen.
Er zijn tevens vele manieren waarop het lichaam communiceert dat het niet helemaal in zijn element zit. Het lichaam kan niet liegen.
Voedingsproblemen - van welke aard dan ook - zijn heel wat. Voeding heb je nodig om te overleven. Wanneer een groot deel van je welzijn wordt beïnvloed door moeilijkheden op dit gebied, vooral wanneer je hiermee dagelijks geconfronteerd wordt - kan dat een hele uitdaging zijn.
Zelfliefde is de weg, altijd.
Echter, voedingsproblemen hebben ook een sterke symbolische betekenis. Aangezien het zo'n fundamenteel deel is van ons leven en ons in leven zijn/blijven, kunnen we hier des te meer van op aan. Het onderbewuste, dat in ons allen leeft (en waar we vaak onterecht bang voor zijn - meer hierover lees je in mijn gelijknamige blogs over het onderbewuste) is een krachtige boodschapper. Wat leeft in onze binnenwereld, wordt op meesterlijke wijze vertaald in ons lichaam. Lichamelijke klachten hebben daarom een diepere betekenis.
Dit in acht genomen, besloot ik een aantal vragen stellen. Even inzoomend op 'je opgeblazen voelen' en 'spijsverteringsproblemen', kwam er het volgende naar boven.
In welke mate is het zich ‘te veel’ voelen gereflecteerd in de manier waarop we voeding verwerken?
Ons constant overladen voelen, opgeblazen, last hebben om met onze omvang of manier van zijn om te gaan. Voelen we ons overbelast? Overbevraagd? Is dat wat ons lichaam ons vertelt?
Ook; helpt ons lichaam ons in wezen meer ruimte in te nemen wanneer we ons klein maken of houden? Onszelf in bochten wringen?
De darmen zijn het emotionele brein. Daarom, een vraag die je jezelf kan stellen: wat vertelt mijn emotionele brein dat mijn ratio niet kan bevatten?
In mijn geval zijn de vragen die rijzen:
Ik heb toch al diëten gevolgd? Ik laat toch bepaalde voedingsmiddelen achterwege die me kunnen schaden? Ik heb toch al veel inspanningen geleverd om mijn eetgedrag te verbeteren?
Tuurlijk wel, maar is er iets dat ik nog niet hoor, nog niet erken? En wat is dat dan?
Anders voélen, en je ánders voelen. Ik geloof dat we ons altijd - tot op zekere hoogte - anders voelen. Dat komt omdat we allemaal uniek zijn en nu eenmaal eigenaardigheden hebben. Deze zien als datgene wat ons net zo mooi maakt in plaats van iets dat niet hoort of afgewezen dient te worden, is een stevige sleutel tot onze heling.
Is er iets dat ons verteert? Wat weegt er zwaar dat we maar niet verwerkt krijgen?
Wat brengt onze aandacht naar wat er moeilijk doorheen onze binnenwereld kan bewegen? Wat verdragen we niet?
We kunnen onszelf niet verdragen, onszelf niet verteren.
Welke intoleranties en allergieën hebben we naar onszelf toe?
Wat vinden we moeilijk te verdragen? Te dragen?
Misschien is er ook een anders-voelen. Ik, persoonlijk, heb me altijd anders of vreemd of er niet bij horen gevoeld. Misschien zocht ik onbewust naar manieren om er alsnog bij te horen, via voeding. Het onderbewustzijn is een sterke boodschapper. Dat lees je immers in mijn andere blog met deze zelfde titel.
Doordat ik aanpassingen maak in mijn voedingsgewoonten, komt er misschien ook meer ruimte om anders te zijn. Ik heb voedingsgebruiken die door de meeste mensen niet worden toegepast.
Nu voelt het alsmaar beter om er niet bij te horen. Waar ik niet bij hoor, voel ik me niet mezelf, noch thuis. En dat is het niet langer waard.
Wat voelt goed voor mij, prachtig uniek wezen met unieke behoeften en manieren van zijn?
Anders voélen, en je ánders voelen. Ik geloof dat we ons altijd - tot op zekere hoogte - anders voelen. Dat komt omdat we allemaal uniek zijn en nu eenmaal eigenaardigheden hebben. Deze zien als datgene wat ons net zo mooi maakt in plaats van iets dat niet hoort of afgewezen dient te worden, is een stevige sleutel tot onze heling.
De universele expressie kan zichzelf niet tegenhouden of in andere vormen gieten omdat het IS. Het is onmogelijk om deze alles overkoepelende en alles doordringende expressie op welke manier dan ook te sturen.
Het leven is beweging. Cycli, verschijningen, seizoenen, kleuren, energieën, nuances, creaties en ont-creaties.
Het is een natuurwet dat alles in beweging mag zijn en is.
Nog iets heel belangrijk, wat ik ook gaandeweg ben gaan integreren.
Voeding hoort geen ‘beloning’ te zijn. Tevens hoort het ontzeggen van voeding geen 'straf' te zijn.
Voeding is een basisrecht.
Ook genieten is een recht. Wanneer we ons lichaam geven wat we nodig hebben en wensen voor onszelf, genieten we er ook van.
Jezelf belonen of bestraffen via voeding is een manier om voorwaardelijk om te gaan met jezelf in plaats van onvoorwaardelijk. Onvoorwaardelijk, van jezelf houdend.
Het is als zeggen: ‘Deze baby krijgt nu geen borstvoeding want hij of zij heeft te veel gehuild naar mijn zin.’ Dat klopt fundamenteel niet. Beiden staan los van elkaar. Zelfliefde is de weg, altijd.
Voeding is iets waar we allen toegang toe zouden moeten hebben wanneer de nood daar is.
Deze voorwaardelijke manier van omgaan met onszelf maakt dat we denken dat we het alleen maar waard zijn om liefgehad te worden wanneer we ‘op een bepaalde manier zijn’ of ‘iets bepaalds doen’. ‘Ik moet zus of zo zijn om dit of dat te verdienen’.
Deze overtuiging ligt aan de basis van heel wat mentale, fysieke, emotionele en spirituele klachten die mensen ervaren. We staan onszelf niet toe onszelf te zijn. Zelfliefde is de weg, altijd.
Zelfliefde is de weg, altijd.
Wat als we dat wel doen? Verteren we dan niet alles goed in ons lichaam?
We verteren onszelf… en daarom ook datgene waarmee we ons voeden. Ook hierin hebben we dan weer een keuze.
Waarmee voed ik mezelf? Welke voeding voelt goed voor mijn specifiek lichaam met mijn specifiek metabolisme? Wat voelt goed voor mij, prachtig uniek wezen met unieke behoeften en manieren van zijn?
© Steffi Sonqo Llimpiq. schilderij "Pachamamita", Urubamba, Peru.
En ook - en ik zou durven zeggen minstens even belangrijk - waarmee voed ik me op emotioneel, mentaal en spiritueel niveau? Welke gedachten doen mijn hart deugd? Welke gevoelens vind ik fijn om te ervaren, en met welke mensen? Hoe richt ik graag mijn leven in? Welke van mijn talenten wens ik in de kijker te zetten, omdat ik daar blij van word?
Authentieke antwoorden op deze vragen werken voedend in plaats van destructief.
Op een liefdevollere manier omgaan met onze voeding en ons lichaam heeft deze vele gezichten, nuances en kleuren. Zolang we maar voor onszelf in de verzachting kunnen stappen, genoeg om te voelen wat er nu écht nodig is.
Dat verdienen we.
Liefs,
Steffi
Comments