De droom die stierf en weer tot leven kwam

De essentie van de ballerina: deel 1

Ik begon met klassiek ballet toen ik ongeveer vijf jaar oud was. Het was een diepe liefde. Ik weet niet meer hoe ik bij deze specifieke kunst terecht kwam, maar weet wel nog hoe gepassioneerd ik was door klassieke muziek. Dat werd eigenlijk al duidelijk toen ik in mijn park als heel kleine meid meebewoog op de klanken van klassieke muziekstukken die ik hoorde. Zoals ik geboren werd met een liefde voor klassieke muziek en het daarbij aansluitende klassiek ballet, zo ook draag ik deze nu bij me… maar dan wel op een andere manier. Met een andere kijk, een ander gevoel.

Wanneer dromen stuk gaan of sterven of verdwijnen, en samen hiermee misschien ook een deel van ons hart… komt er - eens de pijn voldoende is kunnen gaan liggen - ruimte voor iets anders. Een nieuw leven. Een nieuw leven waarin een oude droom een nieuwe plek krijgt.

Toen ik ongeveer 14 jaar oud was, kreeg ik een ontzettend pijnlijke uitspraak te horen. Deze uitspraak was niet tot mij gericht dan wel tot één van mijn opvoeders die met me mee was naar de Koninklijke Balletschool van Antwerpen, waar ik iedere zomer stage deed.

Naast klassiek ballet kwam ik ook in aanraking met Afrikaanse dans en moderne dans, twee dansstijlen die me enorm hebben gevoed en mijn horizonten hebben laten verbreden. Heel wat aantal jaren zou ik in Afrika belanden voor vrijwilligerswerk en als onderdeel van mijn wereldreis, maar daar had ik toen nog geen flauw benul van.

De lerares die me toen onderwees in het klassiek ballet, zei iets tegen mijn opvoeder, waar ik bij stond - als ware ik een vaas of een meubel ter decoratie in plaats van een levend en voelend wezen met zintuigen. Ze zei: ‘Steffi zal het nooit maken in de balletwereld. Ze heeft er het lichaam niet voor.’

Ik kan me niet herinneren hoe dat toen juist voelde voor mij, maar eraan terugdenkend voel ik nog steeds een barst in mijn hart.

Door de lens van de rigide zijde van de balletwereld bekeken, had ze natuurlijk gelijk. Denkend in termen van maximumgewicht en bepaalde standaarden rond uiterlijk en bouw, zou ik inderdaad snel ten onder gaan. Afgekeurd of afgewezen worden, omdat er een norm heerst(e) rond deze factoren. Toch had ik het gevoel dat mijn oprechte droom niet zomaar hoefde onder te gaan.

En toch gebeurde dat, daar, toen, in een prestigieuze balletschool in een zaal de ik me nog behoorlijk goed voor de geest kan halen, met een sluier van schaamte rond mijn lichaam heen die ik niet zo gauw zou kunnen afschudden.

Nu, vele jaren later, ben ik blij dat die specifieke droom niet in vervulling ging. Het was absoluut niets voor mij geweest. Ik zou me ongelukkig gevoeld hebben in een wereld waarin er zo veel standaarden en regels zijn dat mijn ziel niet kan gedijen, in welk lichaam die dan ook zit.

Tot de dag van vandaag zie ik mezelf nog steeds als ballerina. Niet omwille van het aantal jaren dat ik gedanst heb of de lenigheid die ik eraan heb overgehouden, hoewel beiden me enorm hebben helpen ontwikkelen - fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. Ik ben dankbaar - maar nee… ik zie mezelf als ballerina omwille van een andere reden.

Omwille van het feit dat het een deel is van mij en dat altijd zo zal zijn.

Enkele innerlijke kwaliteiten van de Ballerina ben ik met mezelf blijven meedragen. Onbewust - besef ik nu - heb ik ze zelfs gecultiveerd. Ze maken deel uit van een gezonde inprenting afkomstig uit mijn jeugd en zullen dat blijven doen.

De Ballerina zoekt bijvoorbeeld Excellentie.

Ik zoek dat ook. Echter doe ik dat niet langer vanuit een drang naar perfectie - dit is immers mijn grote valkuil - dan wel vanuit een diep respect voor de grootsheid van het leven. Het vermogen om ons potentieel te ontdekken, te gebruiken, ervan te genieten, en er dienstbaar mee te zijn ter ere van het geheel.

Moderatie, beheersing. Gratie: het leven dragen met een zekere lichtheid ook al is het soms uitdagend (een pirouette maken op je pointes is doorgaans niet de meest eenvoudige klus - knipoog). Er is een hele waaier aan kwaliteiten die voor mij horen bij het archetype van de ballerina en mij al enorm hebben geholpen in het leven, ook al ben ik natuurlijk een eeuwige studente.

Het punt is: een droom is gestorven. Een droom die mijn hart in brand zette. Iets wat ik heel graag wou. Na heel wat pijntjes doorzwemmen, heb ik de dood van deze droom aanvaard en is er ruimte gekomen voor een nieuwe droom. Eentje die beter bij me past.

Een andere instelling; een ander geschenk. Ik hoef mezelf niet te laten beperken door iets wat iemand ooit zei. Ook al deed het pijn. Ook al zou ik graag terug gaan in de tijd, als mijn volwassen zelf, en deze dame er even op wijzen dat ik het als jonge meid zou appreciëren indien ze in verbinding had gestaan met compassie, en deze boodschap zou gebracht hebben op een andere manier of in een andere context, of met iets meer begrip rond kind-ontwikkeling en pedagogiek. Tegelijk begrijp ik ook dat deze dame - die in haar vak behoorlijk uitblonk en gevormd werd door dezelfde wereld waarin ik me nooit helemaal zou hebben thuis gevoeld - op dat moment het beste gaf van zichzelf, hoe veel pijn dat ook losmaakte in mij.

Mijn ballerina-zijn, dat neemt niemand ooit van me af. Want ballerina-zijn, is eigen aan mij. Ik draag de kwaliteiten in mij. Zelfs al ben ik in de fysieke wereld geen letterlijke ballerina, ik draag mijn ballerina-zijn uit, op mijn manier.

In de volgende post ga ik nog een stukje dieper... omdat het goed is om diep te gaan, wanneer dat veilig en oké voelt.

Liefs,

Steffi