Dit is het jaar waarin ik zeer duidelijke resultaten begin te zien van het vele innerlijke werk en de persoonlijke ontwikkelingsprocessen die ik vele jaren geleden ben aangegaan.
Het voelt voor mij als een mirakel, zo bijzonder is het.
Uiteraard wist ik dat dit er op een bepaald punt zat aan te komen, maar ergens voelde het altijd zo ‘ver weg’.
Ik wist niet waarom het zo voelde maar ik wist wel dat de overtuiging dat het ‘ver weg’ was, het tempo van manifestatie zeker niet versnelde.
Het is niet gemakkelijk om te blijven geloven wanneer je de resultaten van je werk niet meteen ziet. Het is nog veel moeilijker wanneer concrete resultaten jarenlang uitblijven.
Ik ging twijfelen aan mezelf. Had ik wel genoeg gedaan? Zat ik wel op het juiste pad? Moest ik toch geen zijsprongetje maken naar een andere weg? Moest ik alles helemaal omgooien en her-evalueren? Zou ik altijd in een status quo blijven?
Mijn gedachten gingen soms alle kanten op en verloren hun gronding.
Ik werd op de duur blind voor alle sprongen die ik wél al had gemaakt.
Een spiraal van zelftwijfel bood zich aan en het was heel verleidelijk om me hieraan over te geven.
Met momenten deed ik dat ook, en nu begrijp ik dat dit bij het proces hoorde. Je mag twijfelen. Je hoeft geen stier te zijn die volop op zijn doel afgaat zonder af te remmen. Je mág dat natuurlijk wel zijn (en in dezelfde toonaard: je mag alles zijn wat jouw hart je vertelt dat goed en/of nodig is voor jou).
Het punt is dat ik mezelf vele malen de vraag stelde of alle moeite voor niks was geweest en of ik toch niet harder mijn best moest doen. Dit putte mijn energie uit, want in plaats van de druk groeiende zaadjes in mijn hart liefde, aandacht en ruimte te geven, ging ik zelfs twijfelen aan hun bestaan.
Door te twijfelen aan jezelf en je pad, brand je op. Je verdient alle vertrouwen.
De waarheid is: wat je oogst, zál je zaaien.
Wat van lange duur is, heeft ook meer tijd nodig om zich te ontwikkelen.
Als het ‘ver’ aanvoelt, bedenk dan dat het niet ver is, maar eerder ergens diep in de grond, zich een weg aan het banen naar het oppervlak.
Sterke bomen hebben diepe wortels.
Hoe dieper je de zaadjes plant, hoe meer tijd ze nodig hebben om het daglicht te vinden. Dat is niet zozeer iets slechts, het zegt eerder hoe lekker diep en knus ze hun thuis hebben gevonden in de akker van je hart.
En terwijl je dan toch aan het ‘wachten’ bent, geniet van de weg die je aflegt. Sta stil, geniet van
het uitzicht.
Nu zichtbaar wordt wat lang in voorbereiding en verborgen was - de lang verwachte resultaten van oprechte inspanningen - ervaar ik opluchting, verademing en ontroering.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit pad - met alle pieken en dalen - bewandel. Ik kan me geen mooier pad inbeelden voor mezelf.
En als dit mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk?
Dankbaar dat ik dit mag delen.
Liefs, Steffi
Comentários