Bolivië, januari 2013.
Na een zeer moeilijke stageperiode zit ik tijdens mijn zesde maand in Bolivië in de achterbak van een mini-truck. Naast mij aan de ene kant mijn toenmalig vriendje en aan de andere kant één van de medestudenten met wie ik samen mijn stage psychologie in La Paz deed.
Recht tegenover mij, achter mijn camera, trekt een Boliviaanse vriend - die intussen met zijn echtgenote in Europa woont - een heerlijke foto.
Het geluk dat ik voelde op dat moment, is met geen woorden te omschrijven. Om ons heen alleen bergen en landschappen, gezonde lucht en een verzameling onvergetelijke momenten.
Een beetje achtergrond:
Ik had er samen met drie andere Belgische studenten voor gekozen om stage te lopen in La Paz. We werden ingezet om te werken met straatkinderen, die letterlijk op straat leven, en kinderen die geplaatst werden in een centrum vanwege een moeilijke thuissituatie.
De context alleen al was best pittig. Daarnaast was er het aanleren van een nieuwe taal (meer precies: de gemompelde jongerenversie van Spaans), de cultuurshock, het gigantische hoogteverschil met Brussel, de heimwee en het feit dat je toch hoopt dat de stage goed verloopt.
Voor mij was de stage een intense beproeving. Terwijl ik met goede moed uitkeek naar het schrijven van verslagen, deelnemen aan meetings, testen afnemen, therapie doen enzovoort, werd ik al snel afgeremd. Ik zou hier niet de ‘klassieke psycholoog’ komen spelen. Nee, de bedoeling was dat ik me leerde verbinden met de kinderen.
Ik had geen flauw idee wat dit inhield. De leidsters van het centrum gaven me de raad om bij de kinderen te ‘zijn’, met hen hun taken doen (huiswerk, huishouden), hen naar school te brengen en op te halen,…
Vooraleer ik goed en wel begreep en aanvoelde wat dit allemaal betekende, kwam ik in contact met mijn onvermogen om in verbinding te gaan. En dat deed pijn. Ik werd gedwongen om van mijn hoofd naar mijn hart te gaan.
Er was geen andere keuze. Het kostte me vier intense maanden om in de praktijk om te zetten wat de leidsters bedoelden. In maand vijf kon ik zeggen dat ik iets ‘bereikt’ had met de kinderen: een band. Hoewel ik me daar toen totaal onbewust van was - het grootste deel van de tijd voelde ik me namelijk onbekwaam, bezorgd, onwelkom, verward en eindeloos zoekend - kwam deze moeilijke ervaring als een groot geschenk. Tegenwoordig draait de therapie die ik met cliënten doe en alles wat ik binnen IN ESSENCE aanbied, alleen maar om verbinding - voor mij: de essentie van het leven.
Zodus, je begrijpt mijn opluchting toen deze stage was afgerond. De maand extra die ik had ingerekend in mijn verblijf in Bolivië, was een gigantische beloning voor mezelf en gaf me de tijd om Bolivië en een stukje Peru op een heel andere manier te leren kennen.
Uit het hoofd, in het hart. Mijn liefde voor reizen kreeg een boost. Hoe veel ik kon leren van de natuur, de schoonheid. Hoe veel ik zag en ervaarde nu mijn hart al meer open stond.
Alles in het leven ontvouwt zich. Mijn vermogen om de verbinding aan te gaan ontvouwde zich.
In een wereld waarin we steeds doen, doen, doen en actie ondernemen om dingen gedaan te krijgen, resultaten te behalen, ‘vooruit’ te gaan, et cetera, put ons uit. Het put ons hart uit en brandt onze ziel op. We gaan slechts in één richting. Daardoor missen we veel goeds.
Als we af en toe wat stiller zouden worden, genieten van de stilte, het niets en de onnoemelijke schoonheid die daarin schuilt, zouden we zo veel ontdekken.
Ik wil graag zien hoe het leven zich ontvouwt. Voor mijn neus.
Ik vind het spannend.
Bolivië, op rondreis eind 2012, begin 2013.
Velen van ons vinden het bijna ondraaglijk. De nood om te controleren is groot. Ik geloof echter dat deze nood is gebaseerd op een ongegronde angst, een conditionering. Het idee dat wij het ‘moeten maken’ en ‘ons best moeten doen’ ontneemt ons de kans om achterover te zitten en te kijken wat er naar ons toe komt. Veel van het leven komt naar ons toe. De zon komt op zonder dat we dat vroegen, de seizoenen veranderen zonder dat wij dat regelden, kansen bieden zich aan ook al waren we er niet op voorzien, mensen komen op ons pad zonder dat we hen ooit eerder zagen.
Waarom gaan we niet eens kijken? Kijken, genieten. Laten zijn. Toelaten. Toe-laten.
Zoals de roos die openbloeit… op haar tempo, op haar wijze. Niemand verdenkt de roos ervan met al haar kracht haar bloemblaadjes zelf open te duwen omdat ze zo graag 'iets bepaalds' wilt zijn. De roos opent zich volgens de wetten van de natuur, haar natuur.
Uiteraard zijn we de actoren in ons leven en vraagt het leven ons ook om aan te geven welke richting we uit willen. Zonder onze intentie en bewuste vormgeving zijn we stuurloos en dat wordt gereflecteerd door onze wereld.
Toch is er ook een zachte en liefdevolle uitnodiging - die om achterin de bak van een truck te gaan zitten, de wind op je gezicht te voelen en het leven naar je toe te laten komen.
Ik ben dankbaar voor de ontvouwing.
Steffi