Opgedragen aan een bijzondere nieuwe ster aan de hemel. Ik ben blij dat je nu weer lucht hebt. Dank je wel voor alles wat je mij leerde via jouw leven en jouw heengaan.
Context:
Begin januari deed ik een heuse wandeling naar een hoog gelegen bergmeer in de gemeenschap van Palomar bij Ollantaytambo, waar we na onze wandeling een hele hoop kleren, schoenen, accessoires en boeken zouden doneren (een laat kerstgeschenk) aan degenen die het goed kunnen gebruiken.
We startten op ongeveer 2800 meter hoogte - wat ongeveer de hoogte is van het dorp waar ik woon, Urubamba. Eerst liepen we de verkeerde kant op en belandden in een stuk ruwe natuur dat er na even naar boven wandelen uitzag alsof er op elk moment een wild dier tevoorschijn kon komen. Toen we zagen dat de weg niet helderder werd, de begroeiing alsmaar toenam en we alleen verder konden komen als we gekke dingen deden, besloten we om te keren. Onze motivatie om naar het meer te gaan was groot, maar niet groot genoeg om onszelf in enige vorm van gevaar te brengen.
Wanneer we terugliepen naar het startpunt, zagen we inderdaad een andere weg naar boven - een die niet zo duidelijk aangeduid was. Het was een heel ander pad, met zelfs een reling op bepaalde plekken om je aan vast te houden en een veel toegankelijkere weg. Duidelijk een toeristisch pad, want we hadden het filmpje gezien met beelden van de adembenemende plek waar we naar op weg waren.
Hoewel de natuur an sich adembenemend is en het meer ongetwijfeld een heel bijzondere bestemming is om naartoe te wandelen, beseften we op een bepaald moment dat deze klimtocht nog zwaarder was dan we vermoedden. Vooral toen de regen ons deed vertragen en op elkaar gepakte wolken de bergen haast onzichtbaar hadden gemaakt, kozen we opnieuw voor de wijze optie: terugkeren. Hoewel we graag tot bij het meer waren geraakt - vooral omdat we al zo ver hadden gewandeld en de voorspelling van 4 uur wandeling ons deed vermoeden dat het niet meer zo heel ver was, kozen we voor LUCHT.
Gaan waar er lucht is.
Lucht in de zin van ruimte, openheid, bewegingsvrijheid. Een plek om jezelf te zijn.
Lucht was voor mij het thema dat hier de absolute hoofdrol speelde. Hoeveel lucht had ik mezelf geschonken? Weinig. We klommen met twee in plaats van met de geplande vier mensen in totaal, omdat de twee anderen last minute (letterlijk 4 uur 's ochtends hadden geannuleerd). Dat stelde mij in een positie waarin ik minder vrijheid ervaarde om aan te geven dat ik te moe of zwak was om verder te gaan. Ik wilde de ander niet ontzeggen waarvoor we gekomen waren, en ook mezelf niet. Ik ervaarde dat het voor hem lastig zou zijn om in zijn eentje verder te gaan, om verschillende redenen, en wilde zelf ook de uitdaging aangaan. Dat groene, mystieke bergmeer was de reden dat ik hier was.
Anderzijds... hoe veel lucht had ik nog over?
Nog voor het tweede uur was ingegaan deed mijn middenrif al pijn. Mijn hyperventilatie speelde op en ik wist tweemaal een milde hyperventilatieaanval te ontwijken, wanneer we al voorbij de helft waren van onze klimtocht. Ik had na enkele meters al last om te ademen, zelfs nadat ik had uitgerust. Hoewel de hoogte natuurlijk meespeelt - zeker omdat we meer dan 1 kilometer stegen op 3,5 uur tijd - voelde ik ook een andere relevante factor.
Iets dieperliggend, waarvan - althans in mijn geval - een diepe boodschap in schuilt. Het lichaam spreekt en doet dat altijd. Als mijn diafragma benauwd aanvoelt en ik ervaar weinig bewegingsruimte, welke onderliggende kwetsuur ligt hieraan dan ten grondslag?
Hoe veel ruimte geef ik mezelf nu écht om mezelf te zijn, mijn dingen te doen, vrijuit te spreken, te begrenzen, etc.?
In zekere mate geef ik mezelf al heel wat ruimte. De grootste ruimte die ik mezelf kon geven was naar Peru emigreren. Dat gaf me een zee aan plaats, letterlijk en figuurlijk. Je afzonderen van een bepaalde levensstijl kan echter ook heel wat angst opleveren. Het doet iets met jou, en het doet misschien ook iets met de mensen om je heen, dichtbij én veraf.
Ruimte, openheid, bewegingsvrijheid. Een plek om jezelf te zijn.
Toen kwam er iets in me op. Een diep verdriet, iets dat me geraakt had en nog niet helemaal had kunnen stromen, vanwege de intensiteit ervan en bijgevolg de nood om het stapje voor stapje te laten komen en indalen.
De spanning in mijn diafragma sprak boekdelen over ingehouden emotie. Dat wat niet doorvoeld kan of mag worden, wordt steeds ergens opgeslagen in het schitterende gegeven dat ons menselijk lichaam is.
Ik besefte alweer wat voor een prachtige wegwijzer het lichaam is, alsook de emotie die in dit geval haar uitweg baande.
Voelen betekent 'geven om'.
Een lieve vriend had nog tegen me gezegd enkele dagen voorheen, toen ik huilde aan de telefoon: 'Als je in staat bent om te rouwen, ben je een gezond mens'.
Ik kan daar alleen maar volledig achter gaan staan, met vlag en slogan en themalied en alles erop en eraan. In de roos.
Zo simpel, en zo waar.
Nu, dan...
Wat betekent 'lucht hebben' voor jou? Een plek - figuurlijk of letterlijk - waar het veiliger voelt, of net spannender, inspirerender, meer verbonden, zachter, vuriger,...
Net als wij mooie mensen een heel spectrum aan facetten zijn, zal het voor iedereen een andere unieke mix zijn.
Waarbij ervaar je lucht?
En wat ontneemt je de adem?
En als je adem benomen wordt, laat het dan iets zijn dat je uiterst adembenemend vindt in de positieve zin van het woord en je tegelijkertijd ook de ruimte verschaft die jij nodig hebt en voor jezelf wenst.
Gaan waar er lucht is.
Je eigen lucht in en uitademen betekent dat je kiest voor die dingen en mensen en plekken die het voor jou gemakkelijk maken om je ruimste leven te leiden. Waarin jij het meest jezelf bent. Het gaat over zelfliefde.
Moge je lucht en ruimte ervaren om jezelf te zijn - nu en altijd.
Je kan jezelf de vraag stellen:
Hoe kan ik mezelf de ruimte schenken die ik verdien? En hoe wil ik deze innemen?
Als je tot inzichten komt over hoe dat voor jou is, hoor ik het graag van je. Daar wordt mijn hart heel blij van.
Nog even terug naar Ollantaytambo, aan de andere kant van de geëerbiedigde besneeuwde berg Veronica (circa 5800 m), op weg naar een ontzagwekkend bergmeer.
De beslissing om terug te keren was genomen en ik was ontzettend opgelucht toen we weer naar beneden gingen. De terugtocht vergde ook best wat energie. Voor de knieën was het een heuse klus om zo'n afdaling te trotseren, al ging het snel vooruit.
We waren op een bepaald moment voorbij een waterval gekomen. Dat was een heerlijk moment geweest. We hadden ons verfrist en genoten van het overvloedig stromende zuivere en ijskoude water, recht uit de bergen. Ik weet nog dat ik me tijdelijk opnieuw opgeladen voelde. Ik keek nog een keer naar omhoog, me afvragend waar dat mysterieuze meer was (dat we pas zouden kunnen spotten eens we er heel dichtbij waren) en hoe ver we nu eigenlijk waren geraakt. Soms weet je het gewoon niet.
Loslaten kan moeilijk zijn. Tegelijkertijd hebben dingen op een vreemde manier hun plekje.
Met mijn hoogtevrees was het vooral op de plaatsen waar lichte aardverschuivingen waren geweest en waar er geen reling was (het grootste deel van de weg) een uitdaging om deze ervaring een plek te geven.
Mijn hyperventilatie en hoogtevrees in acht genomen, begrijp ik indien iemand zich de vraag zou stellen of de bergen in trekken überhaupt wel een goed idee is voor mij. Heel valide vraag, zou ik zeggen, en mijn antwoord is - ondanks mogelijke tegenwerpingen die ik hier zelf aanhaal - toch ja.
Wat ik nu begrijp is dat ik gedwongen werd mijn aandacht te vestigen op het aspect 'lucht'. Ik werd er zo hard mee geconfronteerd - en dankzij de bijzondere ster die ik aan het begin van deze blog vermeldde nog veel meer - en moest er wel bij stilstaan. Er was geen andere manier.
Al bij al, wil ik toch nog even benoemen dat het in wezen prachtig was. De beleving, de les, de confrontatie, de emotie die haar weg vindt, de ceremonie voor de aarde die we deden na onze wandeling, en het schenken van spullen die wij hebben mogen gebruiken en nu mogen doorgeven - de cyclus van het leven erend.
En niet te vergeten; alweer het geschenk van een dag op deze aardbol.
Moge je lucht en ruimte ervaren om jezelf te zijn - nu en altijd.
Liefs,
Steffi
Comments