Rond augustus 2014 belandde ik op een organische boerderij in Groot Marico, Zuid-Afrika. Ik had me opgegeven voor vrijwilligerswerk en was aanbeland bij de laatste maanden van mijn reis. Ik zou een bus nemen vanuit Johannesburg naar Groot Marico. Op het moment dat ik belde naar de beheerder van de boerderij die mijn komst had goedgekeurd, bleek dat hij door persoonlijke omstandigheden uit het oog was verloren dat ik eraan kwam. Ik stond in een busstation in Johannesburg en was helemaal niet voorbereid op deze informatie: hij was zelf niet aanwezig op de boerderij en zou pas enkele weken later terugkeren, maar ik kon worden opgepikt door andere vrijwilligers aan het busstation in Groot Marico en zou in goed gezelschap zijn.
Euh wacht, wat?
In alle eerlijkheid, op dat moment wilde ik gewoon terug naar Kaapstad, daar waar ik het al kende en waar niemand was vergeten dat ik zou terugkomen (Kaapstad was mijn laatste halte - en mijn derde bezoek aan de stad - voor ik terug naar België zou vliegen begin november, 2014).
Ik had op dat moment kunnen terugkeren naar mijn comfortzone, het bekende. Ik had een heel nieuw project kunnen loslaten, gebaseerd op informatie waaraan ik me niet verwachtte en die ik op dat moment niet verwelkomde. Ik haalde diep adem en vertrok toch naar Groot Marico. De twee vrijwilligers bleken frisse fijne meisjes die me hielpen om allerhande onverwerkte emoties te transformeren en mezelf te bevrijden. Ik was drie weken lang op een prachtig, overvloedig stuk land, omgeven door puur natuur. Achteraf gezien was dit één van de meest magische ervaringen die ik tijdens deze reis heb beleefd.
Mijn keuze: tot op de bodem durven gaan.
De waarheid is dat het onszelf een enorme dienst bewijst om tot op de bodem te gaan. We kunnen op deze manier dingen ophelderen en ons beter te voelen. Het werd me na zo veel tijd duidelijk hoe ik zelf omging met emoties. Ik kon soms heel lang in bepaalde emoties blijven zitten, en hoewel ik hier veel uit leerde, was het soms ook ontzettend oncomfortabel en werkte het vertragend voor mijn helingproces. Niets mis met ‘traagheid’ - integendeel, ik ben een grote fan - maar ik heb het hier over het blijven hangen in een bepaalde toestand omdat je er eigenlijk tegen vecht. Zo maak je het jezelf onnodig moeilijk, en ook: het uitdagende gevoel dat je dan al hebt, wordt 1000 maal groter.
Dat komt omdat we er zelf een dimensie aan toevoegen, namelijk weerstand. Onze weerstand maakt het moeilijk omdat we eigenlijk vechten tegen onszelf (zoals ik daar in Johannesburg; ik laat een verrassende boodschap me van mijn stuk brengen terwijl ik me oorspronkelijk heel verbonden voelde met dit project).
Het is natuurlijk niet gek. Het vraagt best wel wat moed om naar jezelf toe te gaan en te voelen en te ervaren wat misschien moeilijk ligt. Het is zeer menselijk om te willen vechten tegen wat je voelt en ervaart en zelfs wie je bent, maar het is niet natuurlijk. Het creëert onnodig lijden en het wekt de illusie dat bezwarende emoties ondraaglijk zijn.
En dat is heel jammer, want zo worden mensen bang voor hun gevoelens en gaan ze de verbinding met zichzelf afsnijden.
Met de tijd ben ik emoties gaan zien als liefdevolle begeleiders in plaats van gigantische reuzen die te pas en te onpas zichzelf kenbaar maken aan mijn binnenwereld.
Op de bodem voel je ook de grond onder je voeten.
Afzetten tegen de grond zodat je terug kan rijzen.
Op de volgende foto die me zeer nauw aan het hart ligt (ik moest hem helaas bijknippen om privacy-redenen en hij is niet al te helder, maar ik hoop dat je de sfeer voelt) zijn één van de vrijwilligsters en ik aan het drummen om onszelf te helpen doorheen een emotioneel proces.
Je ziet het misschien niet maar op dat moment ben ik angst en schaamte aan het transformeren. Zonder de aanmoediging van de anderen, had ik het niet gedaan. Lekker in de comfortzone blijven, dromen van Kaapstad terwijl ik in Groot Marico ben en toch wel een beetje balen omdat ik de bus vanuit Johannesburg niet in de achtere richting nam.
Maar… het drummen hielp! Ik kon loslaten en mezelf bevrijden, stukje bij beetje.
Als je halverwege het wateroppervlak en de bodem blijft zweven, zit je helemaal in het gevoel en voelt het alsof het jou overneemt. Omdat we dat heel eng vinden, denken we dat we maar beter snel naar het wateroppervlak kunnen zwemmen. Tegelijk is er daar die prachtige bodem met een geweldige aantrekkingskracht die begrijpt en overziet hoe heilzaam het voor je is om een duik naar beneden te maken. Omdat we deze roep niet horen, komen we in een innerlijk gevecht terecht.
We zijn dan eigenlijk overal en nergens. Je bent in het gevoel maar eigenlijk wil je er niet zijn. En terwijl de liefdevolle bodem roept, doe je er alles aan om er weg te komen.
Uit angst om daar voor altijd te blijven circuleren. Het leven is echter van nature uit een spel van seizoenen, cycli, eb en vloed en nog zo veel meer. Wij mensen zijn dat ook. Net zoals je nood hebt aan actie na een periode van verstilling, zal ook niemand voor altijd in dezelfde staat van gevoelens of gedachten blijven. De mens zoekt steeds naar evenwicht. Daar mag je op vertrouwen.
Natuurlijk is het belangrijk dat als het confronterend is om in contact te komen met de bodem (of wat je tegenkomt op weg daarheen), je goed ondersteund wordt. Laat dit duidelijk zijn. Door wie je je ook laat ondersteunen, laat het goed voelen en als een stevige basis.
Hoe was het dan toen ik de bodem durfde te raken? Het was heerlijk. Ik kon me er eindelijk aan overgeven. Ik hoefde dit gevecht niet meer te vechten. Ik mocht me slecht voelen, punt. Dat gaf zo veel ruimte, zo veel vrijheid en zo veel heling. Er was nu niet meer enkel het gevoel.
Er was ik, die beslist had om de bodem te raken, en het gevoel dat ik er liet zijn.
Vaak ontdekte ik daar beneden nog iets anders. Iets dat vaak niet meteen de kop op stak of soms pas achteraf (eens weer aan het oppervlak) duidelijk werd. Ik heb het over een tweede gevoel dat bij het hoofdgevoel komt kijken. Soms was dat compassie, soms was dat bevrijding, soms was het aanvaarding, soms was het opluchting.
Vaak was er een wisselwerking - een dans tussen gevoelens - die onzichtbaar was zolang ik bezig was met vechten. Wat er zichtbaar wordt eens we ons helemaal openen, is ongelooflijk.
Het werkt heel bekrachtigend.
Samen met deze overgave kwam er ook een dieper vertrouwen in mezelf… en vice versa: mijn groeiend zelfvertrouwen had dit ook mogelijk gemaakt!
Daarom: zoveel is mogelijk wanneer je zelfvertrouwen cultiveert, en nog breder, zelfliefde.
Zelfliefde opent alle deuren.
Moge zelfliefde alle deuren openen voor jou, en al degenen van wie je houdt.
Liefs, altijd,
Steffi
Comments