Hier in de Peruaanse herfst, die sinds 21 maart haar intrede deed in de Andes, voel ik me meer verbonden met de lente in het noordelijk halfrond en mijn geboorteland België.
Het is gek; ik wist even niet zo goed hoe me hierbij te voelen. Is het wel oké om me zo lente-achtig te voelen, terwijl de winter eigenlijk stilaan aangekondigd wordt? Wat moet ik met de ervaring van twee verschillende seizoenen en misschien zelfs twee werelden in mezelf?
Ben ik op de verkeerde plek? Dat sowieso niet. Ik zit hier goed. En toch ervaar ik twee heel verschillende stromingen in mezelf. Hoe ga ik daarmee om?
Het bracht me na wekenlange observatie en door-voelen bij een grote Toestemming. De Toestemming van mezelf om mezelf te zijn in al mijn aspecten en vormen.
Ik kan in één land zijn en me verbonden voelen met wat zich afspeelt in een ander land.
We kunnen twee seizoenen - en eigenlijk zelfs alle seizoenen - liefdevol vasthouden in ons hart. Ze houden, en ervan houden. Voor alles wat ze ons brengen, elk op hun eigen unieke manier.
Het zijn uiteindelijk veruiterlijkingen van onze eigen essentie. We dragen kenmerken van alle seizoenen in ons, zoals bijvoorbeeld het vermogen om te zaaien en te oogsten. Geheel eigen aan de mens.
Onszelf zijn in onze volheid, daar gaat dit voor mij over. En de Toestemming geven. Onszelf de Toestemming geven om dat alles te zijn. Tegengestelde krachten toestaan zich te verenigen in onszelf.
Soms gaat dat botsen, omdat we de neiging hebben om onszelf in een bepaald licht te zien, of omdat we onszelf slechts toestaan om een deel van onszelf te zijn, of net een heel groot aspect van onszelf onderdrukken - omdat we dat zo leerden te doen bijvoorbeeld.
Mogen we ook twee dingen tegelijk zijn en vertegenwoordigen? Introvert en extravert, in een hoekje willen kruipen en tegelijk op een podium willen stralen. Humoristisch en vrouwelijk zijn, mannelijk en zacht. Dit alles.
Ik kan hier elke dag de herfst waarnemen in de lucht die zich anders vertoont, de regens die hun uittrede doen, de bomen die hun blaadjes iets meer laten bewegen, de vlinders die nog steeds in grote aantallen genieten van de zinderende nazomer, en zo veel meer. Ik kan tegelijkertijd mijn gevoel van lente waarnemen, hoe blij ik ben voor mijn vrienden en familie op het andere halfrond dat ze de zon weer zien verschijnen na een donkere en dichte winter, hoe ik dingen zie verschijnen in mijn eigen binnen- en buitenwereld, projecten die niet langer een zaadje zijn maar stilaan zichzelf boven de aarde vertonen, en zo veel meer.
Ik kan ook de lente in mezelf uiten, het nieuwe laten ontstaan en vieren, stappen ondernemen om nieuwe dingen te doen - hetgeen ik ook doe. En helemaal tegelijkertijd, en aanvullend, kan ik de herfst in mezelf haar ding laten doen. Het herstructureren en bewegen en soms zelfs schudden in mezelf; zacht mezelf zijn, een beetje ingetogen; sommige dingen nog één keer laten bovenkomen voor ze eeuwig in winterslaap gaan en op een andere manier weer tevoorschijn komen in een volgende cyclus; vertrouwen dat het goed komt.
Toestemming.
Toestemming voor dit alles.
Alle seizoenen in één, en de complementariteit van de mens.
Al onze aspecten zijn welkom.
Water en vuur, yin en yang, groots en nederig, stil en verklankt. Alles. De uitnodiging om alles te zijn. Alles, en onszelf.