Mag ik echt zo gevoelig zijn?

De laatste tijd is mijn Gevoeligheid meer dan ooit op de voorgrond. Ze komt langs alle kanten kijken.Pijn domineert mijn dagen en ik vind de bedding maar moeilijk in mezelf om haar te laten verzachten, er echt voor haar te zijn.Pijn van de wereld, de mensen rondom me, dieren, de mijne.

Mag ik echt zo gevoelig zijn?

Het minste doet me huilen of triggert een heftige reactie in mij.

Wat voor jou het minste is, is voor mij voelbaar tot in mijn cellen en botten. Ik zeg dat eigenlijk tegen niemand, want ik kan mijn gevoeligheid natuurlijk met niemand vergelijken. We hebben allemaal onze beleving, onze natuurlijke manier van zijn.

Alsmaar meer breken, kapotgaan. Alsmaar meer stukken. Fragiliteit stroomt helemaal door me heen. Ze mist geen enkele plek. Ik ben broos. Ik kan op elk moment ontploffen. Op elk moment kan ik in elkaar zakken, uit elkaar vallen, barsten. Op straat, op de markt, op de bus, tijdens een conversatie, ik heb het niet meer onder controle. Fragiliteit die mijn beleving beheerst en de vlag heist. Een nieuw land dat bewoond wilt worden.

Mag ik echt zo gevoelig zijn? Ik hoop het maar. Ik weet niet wat ik anders moet.

Kleedje: @koshigwati op instagram

Kwetsbaarheid tot in de kern. Geen ontkomen aan.

En temidden van deze wildernis, deze niets ontzienende storm van alles en nog wat, en niets, en alles daar tussen in…

…ergens ook schoonheid, rauwheid, echtheid. Ongefilterd mens zijn. Vrouw zijn. De vrouwelijke storm zijn. De bedding, de kust proberen te vinden. Niet vinden, opnieuw zoeken, te moe om te zoeken, loslaten, onrustig en gefrustreerd worden, willen schreeuwen en dingen kapot maken. Snikken. En in die snikken, mijn echt gevoel. Hoe het echt met mij gaat. Achter het masker. Achter de schermen. Achter de verhalen en de doeken. Alsmaar meer lagen die zich tonen. Meer pijn die om alchemie vraagt. Het breken. Eenzaam, bezield. Mooi, dat ook. Duizenden stukken, alsmaar meer scherven.

En ook… meer mededogen.

Meer voelen, meer mens-zijn. Een grotere mozaïek. Meer kleuren.

Dank je om te lezen, Steffi