Tien januari 2024, het bos. Querocancha, Urubamba, Peru.
Als de Aarde mij een boodschap wilde geven, hoe zou zij dat dan doen?
Fluisterend, dicht bij mijn oren, mijn hart en mijn wezen.
Ik zittend in de ochtendzon, nog voor het achtste uur aanbreekt, met de stralen die hun warmte op mijn gezicht leggen, en mijn zintuigen open.
Mijn intuïtie ontwaakt en ik ben ontvankelijk voor wat deze dag en dit moment brengen.
Ik open mijn handen en mijn hart, nieuwsgierig en afwachtend.
Praten met mama Aarde, draagster van wijsheid, alle leven omarmend op elk ogenblik.
Dit zo levendige wezen dat de aardbol is, kan alleen maar prachtige zielenroerselen voort te brengen hebben.
Ik adem en geef toestemming tot het verbreden van mijn beleving. Om te kunnen ontvangen, mag ik groter worden. Me openen. Ik word groter en dieper. Wijder. Ik omvat meer - die bergen, meren en duinen die ik niet kan zien. Mijn intentie heeft het gecreëerd.
Ik als één met de aarde, de Aarde die Leeft. Ik word een kom, die liefdevol ruimte vasthoudt en ervaart. Ik ga nog iets dieper in mijn vertrouwen want ik heb het nodig om mezelf écht te leren kennen, mijn essentie. De natuur brengt me er dichterbij. Vooral nu, wanneer ik ervoor open sta.
Durven leunen op mijn inherent en eeuwenoud vermogen als mens om de taal van organische boodschappen te begrijpen, en er iets moois mee te kunnen doen. Het te laten stromen, zodat het kan verder leven, zodat de harmonie die het in zich draagt haar weg kan vinden en verschillende doeleinden kan dienen. De dienstbaarheid van mijn ziel, daar gaat dit om.
De volgende keer dat ik om me heen kijk, kan ik de levendigheid van de natuur zien. Het is bijna alsof ze naar me kijkt; we zijn in dialoog. We staan in contact.
Fluisterend, dicht bij mijn oren, mijn hart en mijn wezen.
We zijn in een diepere uitwisseling nu, we zijn steviger verbonden. Verweven met elkaar, als het ware, tot waar ik het op dit moment kan voelen.
Ik stem me nog een stukje dieper af, op al deze mooie structuren en vloeiende vormen om me heen. en voel waar ik de natuur misschien nog niet binnenlaat. Welke delen van mijn eigen natuur zijn op dit moment ontoegankelijk of verborgen, of zoeken een plekje waar ze zich veiliger voelen, om deze lichtverbinding uit de weg te gaan?
Angst voor schoonheid, misschien? De schoonheid die de natuur is. Of angst voor verbinding. Angst om mezelf te zien, in dezelfde zonovergoten schittering.
Misschien zijn er delen van mezelf die een beetje weglopen van deze ervaring, omdat het wat overweldigend is. Delen die geschrokken zijn, die deze hele levende aardbol wat veel vinden om in zich op te nemen, en vooral - een aantal zaken die zich hier afspelen.
Dat is oké, stel ik mezelf gerust, vooral tegen het deel in mij dat bang is om iets belangrijks te missen.
Het is eigenlijk heel natuur-lijk, om niet alles tegelijkertijd waar te (kunnen) nemen. De natuur heeft zo veel lagen, en wij mensen ook. We mogen deeltjes waarnemen, want in deze delen zit ook het geheel vervat. We mogen meedeinen op de natuur en haar innerlijke kwaliteiten, zoals het cyclisch leven dat zij belichaamt. We mogen meedeinen op onze eigen natuur, en daarin vertrouwen.
Ik richt me tot een bloem. De eenvoud, rust en fysiek kleine vorm van de bloem stelt me gerust. Ik laat het 'overige' even voor wat het is. Ik weet dat deze bloem de essentie bevat van de hele levende aarde, zo veel heb ik helder. Met haar verbindend, voel ik me thuiskomen. Thuis zijn.
Ademend, even cyclisch als het ritme van de seizoenen en de dag en de nacht.
Ik richt me tot de bloem en stel me opnieuw ontvankelijk op. Zonder iets te willen 'gaan halen' bij haar, open ik me om de boodschap te ontvangen die via haar tot bij mij komt, in woorden en symbolen die ik niet noodzakelijk begrijp in mijn hoofd, maar zo bekend aanvoelen. Zo familiair.
Mijn essentieel menselijk en wezenlijk vertaalsysteem staat aan, vangt op, is in interactie.
Ik leef. Wordt vervolgd.
Levende Aarde, Leven de Aarde.
In essence you are beautiful,
Steffi