Wat is het toch met dat we altijd zo sterk willen zijn?
Ook; wat betekent dat dan juist, sterk zijn? En wat hebben we er nu eigenlijk aan?
Ik trek dit graag even open, en begin met een bedenking uit een persoonlijke context die zich vandaag presenteerde.
Ik maakte vandaag deel uit van een ceremonie gehouden voor een geliefde vrouw die onlangs heenging. Het idee was een viering houden, afscheid nemen en samen zijn. Er was muziek, kampvuur, delen van herinneringen, mensen van alle leeftijden, een overvloed aan eten en drinken, condors die in de lucht cirkelden, een bijna volle maan en een heldere sterrenhemel.
Het was een ode aan deze bijzondere vrouw, die heel gekend en geapprecieerd is in de gemeenschap. Toen ik op een bepaald moment naar binnen ging, kwam ik een vriendin tegen die heel emotioneel aanvoelde. Ze gaf me een knuffel en aan haar expressie zag ik dat het niet zo best met haar ging. Ze bevestigde ook dat ze zich niet best voelde, maar dat ze tegelijk ook deze gevoelens wist te kanaliseren in haar activiteiten. Prachtig, leek me dat, maar ze zei nog iets anders. Ze zei dat ze op dat moment, tijdens de ode, de ceremonie, zich sterk hield voor de familieleden van de persoon.
Ik dacht: 'Hmm, interessant, en waarom is dat dan zo?'
En kennen we dat niet heel goed; ons sterk willen houden, om welke reden dan ook?
Nu geef ik ook toe dat ik zelf veel moeite had om mijn tranen los te laten. Ik heb het wel gedaan, en vooral op een plek waar weinig mensen me konden zien, maar dat had ook met een gevoel van veiligheid te maken. Ik wilde graag in alle rust en veiligheid kunnen huilen, zonder dat per se zo openbaar te laten zijn. Dat voelde beter.
Maar ik begrijp het zeker wel, dat sterk houden, en ik heb het zeker ook vaak gedaan.
Ons sterk houden.
Waarom? Wat levert ons dat op? Dat de pijn voor anderen gemakkelijker te dragen is? Of voor onszelf?
Dat geloof ik niet, en ik durf dat te delen vanuit persoonlijke ervaring.
Het kan tijdelijk een vals krachtig gevoel geven om je te omringen met een harnas…
Alsof niets je kan raken. Maar dat is niet echt. In wezen ben je al geraakt… vandaar het harnas. Als je al geraakt bent, waartegen kan je je dan nog beschermen?
Ook; het idee dat we anderen beschermen wanneer we onze emoties onder de oppervlakte houden en minder of niet kwetsen - daar geloof ik niet in. Ook dat zeg ik vanuit eigen ervaring. Sommige van mijn diepste wonden komen voort uit het verzwijgen of verstoppen door anderen van hun pijn. Ongeacht de goede bedoelingen die hieraan aan de grondslag lagen, was het voor mij als gevoelige ziel heel moeilijk om dit zo te ervaren. Waarom? Omdat we als mensen - en zeker als we gevoelig zijn - de onderlaag waarnemen. Het onzichtbare veld, waar al onze diepere ervaringen beschikbaar en aanwezig zijn, en alzo worden opgevangen. Je kan je innerlijke wereld onmogelijk tenietdoen. Als mensen vangen we dus ook deze onderlaag op, of daar nu over gesproken wordt of niet. Dat iemand zich ‘sterk houdt’ is dus niet helpend wanneer we tegelijk iets anders - en vooral tegengesteld - opvangen. Dat levert ambiguïteit op, en dat voelt onveilig aan. We hebben nood aan consistentie, structuur, veiligheid. Dat helpt ons aarden, ons thuis voelen, ons kunnen openen als mensen. Dat is zowat onze natuur.
Zodus, sterk zijn. Of ons sterk houden. Wat is het en wat is het grote voordeel hiervan?
Ik wil graag vooral krachtig zijn. Ik vind mijn kracht in mijn meest intense emoties. Wanneer ik me allesbehalve sterk voel. Wanneer ik me kwetsbaar en breekbaar voel, en soms zelfs moeite heb om te bewegen.
Op zo’n momenten, besef ik hoe ik ondanks zoveel fragiliteit, toch op een of andere manier mijn leven blijf leiden en dragen.
Hoe veel kan je dragen? Hoe veel kan je houden? Daar kan ik me enorm over verwonderen. Wanneer ik ervaar hoe diep ik in de oceaan kan duiken - en zelfs kan overleven wanneer ik bewegingsloos op de oceaan lig - hervind ik kracht. En daarin ervaar ik meer vertrouwen en expansie en sterkte en ontspanning dan wanneer ik in welk harnas dan ook paradeer.
Ik heb de sterkste stappen gezet met mijn hart in duizend stukken verbrijzeld, compleet blind voor wat er zou gebeuren. Ik heb gewandeld ondanks de grootste terreur om vooruit te gaan. Ik heb pijnen doorstaan al kermend, omdat ik onmogelijk kon doen alsof er niets aan de hand was. En met de tijd is dat doen alsof er niets aan de hand is, ook een enorme last voor me geworden. Dus, doe ik daar niet meer aan mee, al laat ik me natuurlijk nog verleiden zo af en toe door het valse harnas. Maar niet alles wat schittert, is goud.
Sterk zijn, ik geloof dat het vooral betekent authentiek zijn.
Ik geloof dat 'sterkte' vaak overschat wordt of in het discours waarin het woord vaak voorkomt, ingeschat wordt als een eigenschap die veel positiviteit in zich draagt, terwijl dit eerder verraderlijk is. Gekoppeld aan bepaalde verwachtingen, aan hardheid, aan het niet eren of erkennen van bepaalde andere emoties, sensaties en gedachten die spelen, en hun ruimte verdienen.
'Sterk zijn' is voor mij als concept een steeds minder aantrekkelijk iets. Als ik het kan zien als een soort kracht, een kracht die schuilt in mijn kwetsbaarheid, dán ben ik mee.
Dan voel ik het.
Dan adem ik het.
Dan ben ik het, graag.
Liefs,
Steffi
留言