Een vrouw in de bergen had het eens lang niet warm genoeg. Ondanks pogingen om het warm genoeg te hebben, door voldoende uren in de zon door te brengen, warme kledij te dragen, aan lichaamsbeweging te doen en het verbinden met alle andere symbolische warmtebronnen zoals lief zijn voor jezelf, bleef de temperatuur hangen onder het peil dat ze nodig had.
Die vrouw, die was ik.
En die vrouw maakte iets mee dat voor vele mensen (deels) herkenbaar kan zijn.
Ik deel een stukje van mijn eigen ervaring, en vervolgens wat ik graag had willen horen wanneer ik er zo veel behoefte aan had.
Ik heb lang niet ‘thuis’ durven zijn.
Ik was bang om bij en met mezelf te zijn, in mijn totaliteit. Vele delen van mezelf afwijzend en niet goed wetend waarheen, doolde ik wat rond in het universum. Ik had wel doelen, dromen en wensen; ik was zelfs heel beslist om er iets constructiefs mee te doen en ze waar te maken, maar er was iets anders.
Er was een diepe zelftwijfel, een nog niet voldoende kennen van mijn essentie, mijn licht.
Ik was niet helemaal aanwezig, en veel had te maken met dingen die ik over mezelf geloofde, die niet klopten.
Ik had voor een lange periode last van negatieve gedachten over mezelf, zelfdestructief gedrag, gewoontes die me niet langer dienden (ooit hadden ze wel hun fundamenteel nut), zelfsabotage en dergelijke meer.
Veel had te maken met moeilijk een onderscheid kunnen maken tussen mezelf en de wereld. Ik ging nogal veel geloven over mezelf dat eigenlijk geen thuis had in mezelf - overtuigingen en waarheden die leefden in een ander systeem, zij het maatschappelijk, cultureel of anderszins. Daarom verliet ik mezelf beetje bij beetje. Ervaringen die te lastig waren om volledig te doorvoelen, namen me nog verder mee, weg van mezelf. Totdat ik stukje bij beetje de moed had verzameld om met één half dicht geknepen oog toch nog eens te durven kijken naar wat ís, en nog veel belangrijker, wat er al dan niet thuishoorde in mijn lichaam, in mijn geest, in mijn zijn. Echt in mijn lichaam zijn was hierin een grote stap. Mezelf weer gaan bewonen, en daarmee ook mijn essentie, mijn ziel, mijn overtuigingen en waarden belichamen.
Als je zo’n donkere dingen gelooft over jezelf en jezelf steeds voor de kop slaat en je ontzettend uit balans voelt, is de enige verklaring die nog over is, dat je je eigen licht niet ziet, ervaart of erkent. Dat levert een vreselijke koude op, een koude die gevoeld wordt in heel je wezen, in alle lagen.
Niemand verdient dit. Het is als de afwezigheid van datgene wat jou vitaal en jezelf en gezond en levendig maakt. Je essentie.
De warmte die ik nodig had, was mijn ziel - of de terugkeer ervan. Het was alsof ze mogelijks een tijdje was weg geweest. Wellicht had ze zichzelf proberen te beschermen van alle donkerte die ik geloofde dat ik was. Ze had zichzelf behoed voor meer schade en valse beschuldigingen aan haar adres.
Ik zou ook gevlucht zijn.
Terugkomend bij mezelf, kan ik meer warmte ervaren. In eerste instantie vooral op een symbolische manier. Positievere zelfspraak, handelingen die mijn welzijn stimuleren, interacties en ervaringen die mij voeden en helpen groeien, liefde toestaan en nog zo veel meer.
Thuiskomend bij mezelf, wordt het zachtjes aan warmer.
Een huis dat bewoond is, voelt veel warmer aan.
Een huis dat aangekleed is langs de binnenkant, dat jouw unieke spulletjes tentoon stelt en gesierd is met een interieurdesign dat speels verklapt dat jij de bewoner of bewoonster bent (ook al woon je niet alleen), brengt gezelligheid, levendigheid, en meer van jouw authenticiteit.
Ik deel graag met je wat ik zo graag wilde horen en voelen, toen de koude steeds opnieuw een diepgaande aanslag deed op mijn wezen.
Kleed je aan, hou je warm. Kleed je aan niet alleen met kleren waarin je je goed voelt, maar ook met ervaringen waarvan je gaat schitteren, die je ziel voeden.
Wikkel jezelf in. Geef jezelf alles wat je verdient.
Wikkel jezelf in vriendschap, harmonie, een ruimte waarin je kan floreren.
Jezelf alles geven wat je verdient is een daad van zelfliefde, omdat je diep vanbinnen erkent dat dit de ware parel is die jou, en daarom de wereld, doet oplichten. Geef jezelf tijd om te voelen. Voel je eigen ritme en volg dat. Durf je innerlijke natuurlijke cycli eren, zo veel je kan. Luister naar jezelf.
Doe dingen die je leuk vindt en geniet ervan. In die vreugde zit inspiratie, energie, flow. Denk terug aan wat je als kind leuk vond. Waar je in alle onschuld van genoot, omdat je gewoon was wie je was, en op die manier je puurste zijn uitleefde.
Wikkel jezelf in alle liefde en genegenheid die je maar kan voelen, bedenken en fantaseren. Laat je bijstaan.
Gouden raad waarvan ik wilde dat ik hem veel eerder kon voelen opborrelen in mezelf. We zijn namelijk onze eigen grootste bron van wijsheid. Als we maar aandachtig genoeg luisteren naar onszelf, of inderdaad, iemand of meerdere mensen laten meeluisteren naar wat we in ons binnenste te vertellen hebben, dan leren we zo veel.
En dan worden we weer warm. Warm, van binnenuit.
Het leven in mij, de essentie van de natuur die door mijn cellen, organen en aderen stroomt. Het weer mezelf kunnen herkennen. Me thuis voelen, ongeacht waar ik ben.
En zo wordt het, stukje bij beetje, warmer.
Wil jij graag meer innerlijke warmte creëren? Meer zelfliefde cultiveren? Ervaar je dat je er niet altijd helemaal bij bent of verlang je ernaar meer jezelf te zijn?
Schrijf me hier aan zodat we een gratis sessie kunnen boeken van 20 minuten en kunnen kijken wat ik voor je kan doen.
Veel liefs,
Steffi
Comments