Als psychologe, draagster van een gevoelig hart dat geraakt wordt door wat er in de wereld gebeurt én ervaringsdeskundige, breng ik graag deze blog over een verschuiving die ik zowel omarm als aanraad:
Van streven naar perfectie, naar het uitnodigen van excellentie.
Oftewel: de reis (terug) naar onze essentie.
Ik geef je graag ook een helder stralende tip om deze verschuiving met meer gemak te maken. Tevens deel ik hieronder ook de audio 'je hart openen voor diepe vrede' als deel van mijn kwetsbaarheid podcast om van je hoofd in je hart te kunnen en mogen zakken.
Het mogen excelleren op een gezonde manier, zonder ons te verliezen in perfectionisme, is iets wat het hart uitdraagt.
Maar laten we beginnen bij het begin.
Allereerst:
We hebben een intrinsiek, menselijk, basaal en gezond verlangen naar expansie en zelfontdekking. Dat mag gestimuleerd en uitgeleefd worden.
De mens kan niet anders dan in evolutie zijn want de natuur is dat, de wereld is dat, en dusdanig wij - als onderdeel van dit alles - ook.
We hebben het recht om ons potentieel te ervaren en in te zetten om onszelf te uiten en vaak ook de wereld een handje te helpen.
Wat betreft onze groei en ons potentieel, kunnen we tevens een mooi voorbeeld nemen aan de natuur.
Het zaad van vingerhoedskruid geeft vingerhoedskruid. Een roos groeit uit tot een roos. Zij kennen niets anders. Ze proberen het niet zo goed mogelijk te doen, laat staan perfect. Ze groeien volgens de omstandigheden die hen worden aangeboden en gebruiken ze op een natuurlijke manier om datgene te worden wat zij vanuit hun uniciteit en authenticiteit reeds zijn. Ze houden zich echter ook niet in en kijken ook niet naar anderen van hun soort om zichzelf te vergelijken of af te schilderen. De natuur volgt haar natuur. De vervulling zit hem in het kunnen en mogen zijn wat men is, en daarin de 'perfectie' ervaren.
Ik belicht graag even het verschil dat ik ervaar tussen perfectionisme en streven naar excellentie.
Bij perfectionisme wordt de lat vaak gelegd door iets (onbewust) buiten onszelf. We geloven diep binnenin dat we onwaardig zijn of ergens fundamenteel in tekort komen als we het niet perfect doen, wat een onjuiste overtuiging is (we zijn immers allemaal waardig vanaf onze conceptie) afkomstig uit een groter systeem zoals de maatschappij, een schoolsysteem, de professionele context, het familiesysteem, etc.
Je kan je deze overtuiging wel hebben eigen gemaakt, omdat je deze nodig had voor je overleving (bijvoorbeeld: als ik het niet perfect doe, wordt er misschien niet meer van me gehouden, en verlies ik mijn plek op deze wereld).
Daarom kan het zijn dat perfectionisme je veel parten speelt. Doordat deze lat een standaard is die werd opgelegd of gevoed van buitenaf, ervaren we nooit echt volwaardige bevrediging van binnenuit. 'Het is nooit genoeg'. Alsof er altijd een leegte achterblijft of zich opnieuw aandient. Een leegte die we alleen kunnen opvullen met onszelf. Bij perfectionisme kunnen successen amper gevierd worden, want het dringt nauwelijks tot ons door hoe goed we het gedaan hebben en we zijn alweer bezig met het volgende dat tot in de perfectie dient gedaan te worden. Enkel indien er voldoende overlap is tussen de 'externe' lat en onze eigen waarden en principes, kunnen we een zekere tevredenheid ervaren. Deze is echter vaak van korte duur, zoals wanneer we worstelen met een verslaving en slechts tijdelijk het positieve effect ervaren. De slagzin van perfectionisme is immers dat het altijd beter kan of moet, dus moet je iets blijven najagen.
Nu, wanneer we het hebben over excellentie, een soort van uitblinken in iets, betekent dit dat je je talent laat bloeien en schitteren. Dat je ernaar verlangt om iets te leren dat je ook echt goed gaat beheersen, omdat dat heel goed en vervullend aanvoelt.
We mogen houden van een goede prestatie. 'Goed' als in wat jouw referentie van goed is. Excelleren, een gezonde vervulling opzoeken. Het uitleven van je potentieel. Dit is verbonden met je essentie en daarom kan het je veel geluk brengen. Geluk dat is bepaald door wat jij langs de binnenkant wilt doen, zonder onmogelijke verwachtingen, druk en gigantische teleurstellingen wanneer je het 'niet goed genoeg' deed.
Excelleren is - naar mijn gevoel - in het beste geval iets tussen jou en jezelf. Niet tussen jou en de ander, of jou en de wereld. En als je dan toch meedoet aan wedstrijden of competitiesport of wat dan ook; mag het dan ook speels en sportief blijven? Mag je de race tegen een hoge lat, anderen of verwachtingen die je eer teniet doen, laten varen?
We hebben gaves, dat is nu eenmaal zo.
Bij het willen excelleren, neem je het heft in eigen handen. Jij hebt de regie, en je kan bepalen hoe en wanneer en tot waar je gaat.
Dit stelt je voor een happy verantwoordelijkheid - en ik kies opzettelijk voor het woord ‘happy’ omdat het woord ‘verantwoordelijkheid’ zwaarte kan oproepen in ons - die je uitdaagt en tegelijkertijd stimuleert.
'Ik wil wel eens zien hoe ik kan uitblinken'.
En ‘oh, wat interessant, mijn lichaam doet of kan dit’.
Of ‘kijk, ik wist niet dat ik dit nog kon leren in deze levensfase’.
Ik wil uitblinken in datgene wat aanvoelt als IK, als MEZELF, terwijl ik mijn levensenergie een boost geef, me meer verbonden voel met mezelf, me bekrachtigd voel om mijn leven te leiden zoals ik dat wil, en over het algemeen veel meer tevreden ben.
Jezelf zijn, wat is er nu echt waardevoller dan dat?
Bij hoogbegaafde en hooggevoelige mensen kan dit nog veel meer of intenser voorkomen, doch de behoefte aan zelfontwikkeling en -ontdekking is (al dan niet slapend) aanwezig in alle mensen. Je potentieel willen ontdekken en uitleven is dus een gezond en zelfs aanbevolen iets, in mijn opinie.
Wanneer we ons potentieel niét kennen of gebruiken, voelen we ons vaak leeg of ontevreden, al is dat vaak een gevoel dat ergens op de achtergrond in ons onderbewustzijn aanwezig is.
Perfectionisme zet een stop op de gezonde ontwikkeling van onze talenten, op het uitbreiden van alle gaven die we reeds hebben. Natuurlijk kunnen we heel veel bereiken wanneer we perfectionistisch zijn, alleen heeft deze kwaliteit ook een giftig kantje. Perfectionisme gaat over extremiteit. En daarin zit de valkuil. Extremen halen ons altijd uit onze gezonde balans.
We mogen eigenlijk excelleren en ook ontspannen, rusten. We mogen zelfs berusten in onze excellentie, want dat is een gegeven.
Het is ons ook ‘gegeven’. We hebben gaves, dat is nu eenmaal zo.
Je kan hier luisteren naar aflevering 23 van de kwetsbaarheid podcast, geheten:
Je hart openen voor innerlijke vrede.
Hier is de link. Hopelijk kan het jou, je hart en je hoofd bekoren!
Hier volgt ook mijn tip, die naar me toekwam terwijl ik de vermoeidheid van altijd perfectie te willen bereiken door mijn aderen voelde vloeien en mezelf even toestond om te landen in wat meer zachtheid voor mezelf (hoogstwaarschijnlijk op mijn yogamat, een heuse meesteres in mij onderwijzen over mijn potentieel).
Als je last hebt van perfectionisme, ga je er meestal op een schaal van 1 tot 10 zo’n 110 tot 120% voor, als het niet meer is. Dit is een wiskundige manier om te zeggen dat we over onze grens gaan en onze hals uitsteken op een manier die ons schaadt (hetzij op korte of op lange termijn, op het vlak van onze mentale, fysieke, emotionele of spirituele gezondheid). Het is veilig om te zeggen dat we onze inspanningen mogen doen met de intensiteit van een 8,5 of 9. Immers, wanneer we een 8,5 of 9 geven, zitten we eigenlijk al te presteren op 10 of 11, simpelweg omdat dat onze ingeving, programmering of patroon is. De 8,5 of 9 geeft eigenlijk al heel bijzondere resultaten maar dan zonder dat we onszelf uitputten.
Dit is je gouden zone. Hier heb je de ruimte om je potentieel te leren kennen - niet vanuit een ongezonde drang naar perfectie dan wel vanuit een verlangen naar het exploreren en uitleven van je essentie. Als je hierbij kan blijven, wanneer je maar kan, herprogrammeer je jezelf om het op een andere manier te doen. Een manier die dichter bij jouw unieke hart ligt.
Wellicht zal je hoofd protesteren. Je zal misschien willen doorduwen, jezelf afwijzen omdat het ‘niet goed genoeg is’ of angst of ontgoocheling ervaren omdat je je waarde aftoetst aan datgene wat je waarneemt te hebben bereikt (en een 8,5 of 9 is doorgaans niet goed genoeg voor de perfectionistisch ingestelde geest).
Alles wat er opkomt op zo’n moment, is wat je tegenhoudt om je excellentie verder te ontwikkelen.
Hoe meer de mens aanleunt bij zijn of haar eigen natuur, hoe meer dit potentieel kan benut worden en tot wasdom komt. Hoe meer dit kan gebeuren, hoe meer we schitteren, en hoe meer we ons geluk en onze gezondheid voelen stralen.
We zijn namelijk onszelf, en wat is er nu echt waardevoller dan dat?
Zowel voor onszelf en onze wereld, is de meest volwaardige versie van ons (degene waarin we al onze facetten erkennen, aanvaarden en onszelf toestaan om te excelleren in datgene waarvoor wij geboren zijn) een gigantisch cadeau.
We hebben onze essentie onderschat, wie wij in wezen zijn.
Tijd dat onze essentie ruimte wint en zelfs primeert. Mogen alle talenten van over de hele wereld oplichten, ingezet worden en ons helpen om ons te herinneren wie we echt zijn.
In essence you are beautiful.
Worstel jij met perfectionisme en wil je het pad van de excellentie bewandelen? Worstel je met hardnekkige patronen en/of gedachten die je blokkeren in het voluit gebruiken van je talenten?
Geloof je te weinig in jezelf?
Heb je het gevoel maar niet vooruit te kunnen, ook al heb je veel in je mars?
Voel je vrij om je gratis kennismakingsgesprek van 20 minuten met mij in te plannen door te mailen naar steffisonqollimpiq@gmail.com of een berichtje te sturen naar +51 927 288 069 (enkel telegram of whatsapp).
Tot gauw,
Steffi
ความคิดเห็น