Er gebeurt hier iets in Zuid-Amerika wat mij triggert. Ik vind het moeilijk om mee om te gaan en tegelijk herken ik het als iets dat ook in mij leeft en iets zegt over mijn waarden. Bovendien voel ik waar dit thema vandaan komt, waarin het (grotendeels) zijn oorsprong heeft, en dat maakt dat ik het begrijp, op hartniveau. Hier in Zuid-Amerika wordt er snel gezegd ‘maak je geen zorgen’ of ‘er is niets aan de hand’. Dat wordt in mijn ervaring vaak gezegd wanneer er iets mis loopt (niet zoals gepland of zoals we zouden wensen) of emoties hoger oplopen.
Het kan mij enorm irriteren wanneer er wordt gezegd ‘alles is oké’ wanneer dat - op z’n allerminst in mijn ervaring - niet het geval is.
Wat maakt dat we niet mogen erkennen dat iets niet oké is, op dat moment? ‘Er is niets aan de hand’ strookt voor mij ook niet met de waarheid en al helemaal niet met mijn gevoel.
Uiteraard is het gebruik van deze zinnen meestal bedoeld om te sussen, om de plooien glad te strijken en de ander te helpen om om te gaan met wat er gebeurt.
En daar wringt voor mij nu net het schoentje. Wat mij persoonlijk helpt omgaan met een dergelijke situatie, is net dat mijn gevoel daarbij helemaal wordt gerespecteerd. Wij mensen worden graag gezien en gehoord, dat is eigen aan wie we zijn en ook volstrekt normaal (én gezond). Echter, in een cultuur of regio waarin men niet zo houdt van dingen die ‘mislopen’, gaat men gemakkelijk mijn gevoel of houding hierbij beantwoorden met een ‘alles is oké’ - of een andere uitspraak met een gelijkaardige inhoud. Dat wringt enorm in mij, want het is niet oké. Het is niet het einde van de wereld en ik ga niet voor eeuwig in mijn emotie blijven hangen, maar ik wil de dingen wel graag benoemen zoals ze zijn. Niet in het minste omdat ik voel dat daar net de heling in zit. En het vermogen om te kijken of er iets aan de situatie kan gedaan worden - indien daar nood aan is.
Ik heb - voelend hoe delicaat dit thema is hier - dit onderwerp enkele keren voorzichtig aangekaart bij een vertrouwde persoon van Peruaanse afkomst. Wat ik als terugkoppeling kreeg hield niet alleen steek maar hielp me ook om datgene wat ik al voelde, op een dieper niveau te plaatsen en te aanvaarden. Dat kwam niet zonder een pijnscheut in mijn hart, omdat ik natuurlijk hier ben met een reden en een sterke genegenheid voel jegens de Peruanen en Zuid-Amerikanen en latino’s en zo ook een stukje meevoel met hun pijn, ook al heb ik niet exact meegemaakt wat zij meemaakten.
Zuid-Amerika is een continent dat te maken heeft gekregen met de heftigheid van kolonisatie. Het binnendringen van mensen die niet op ‘hun eigen land’ zijn en het alsnog zo neigen te behandelen. Daar is een hele waaier aan gevolgen uit voortgekomen. Eén van de bronnen van vele gevolgen die tot op de dag van vandaag nog steeds voelbaar zijn, en in eerste instantie in de binnenwereld van vele mensen, is conflict. Conflict tussen partijen, belangen. Conflict. Onenigheid. De dingen die niet zo vlot lopen, en alles wat daaruit kan voortvloeien. De stopzin ‘maak je geen zorgen’ is - naar mij werd verteld en ik nu ook beter begrijp - een manier om de gemoederen te sussen en aldus, conflict te vermijden en op die manier ook… te voorkomen dat er opnieuw iets heftig of traumatisch gebeurt. Dat lijkt misschien ‘heel ver van ons bed’ omdat het meestal gaat over vrij triviale dingen - als ik dat zo mag beoordelen - bijvoorbeeld een kind dat ergens tegen botst en schrikt, wat dan gevolgd wordt door ‘er is niets gebeurd’ van een volwassene uit. Hoewel de botsing van het kind hoogstwaarschijnlijk niet zal leiden tot kolonisatie op grote schaal, hebben de historische gebeurtenissen er diep in gehakt. Dat maakt dat mensen bepaalde dingen gaan zeggen en doen (of net niet). Dingen die mij als buitenlandse inwoonster - met mijn eigen verleden, visie, krachten, wonden, én angsten voor conflict - raken. Na het geven van deze context even terug naar mijn eigenlijke punt.
Hoe fragiel kan het zijn om je uit te drukken, met al je kwetsbaarheden. Fragiel en mooi…
Hoe meer ik in afstemming kom met mijn ware wezen, wie ik echt ben, hoe moeilijker het is om naast mijn waarheid te leven. Liegen, groot of klein, letterlijk of figuurlijk, doet fysisch pijn. Er ontstaat dan een zwaarte in mijn hart die pijn genereert. Dat vind ik niet langer fijn om te ervaren (vroeger ook niet; maar op de een of andere manier had ik het er voor over - wellicht omdat de waarheid spreken te veel dreiging inhield van afwijzing, uitsluiting, etc.).
Er vond zopas een situatie plaats waarbij mijn mening werd gevraagd - alsook aan andere mensen - omtrent een project waar ik deel van uitmaak. Aangezien ik mijn expressie niet kan en wil inhouden, deelde ik simpelweg hoe ik me voelde. Een deel van het project waarin ik werd ‘vertegenwoordigd’ en dus ook mij aangaat.
Ik was daarbij vrij van verwachtingen, omdat ik deel uitmaak van een groep en het eindresultaat van het project niet louter draait om wat ik als unieke persoon voel en ik ook graag rekening houd met het geheel. Niettemin bood ik mezelf de ruimte om te zeggen wat ik wilde zeggen. Hoe mijn expressie werd ontvangen genereerde een andere soort pijn dan degene die een leugen triggert. Het was een pijn van niet gehoord, gezien, gerespecteerd worden in een expressie van het moment.
Het voelde restrictief voor mij, een soort van ‘ja, maar…’. Op zich had ik het fijn gevonden dat er een vraag kwam of het helpend zou zijn om rekening te houden met mijn gevoel, of een ‘sorry, maar daar kan geen rekening mee gehouden worden gezien de huidige omstandigheden’. Beiden waren voor mij 100% valide geweest.
De reactie die ik kreeg, ging eerder over het belang van het ‘verder doen’ met het project ondanks mijn gevoel en wat de bedoeling was van dit alles.
Nu, twee dingen. Enerzijds wil ik ook graag ‘verder’, alleen op een manier die goed voelt voor mij, vandaar dat ik mijn gevoel ook uit - zelfs indien daar door de omstandigheden geen rekening mee kan worden gehouden. Deze expressie is een cadeau aan mezelf, in eerste instantie. Daarnaast is ‘snelheid’ voor mij ondergeschikt aan kwaliteit. Een goed gevoel staat voor mij behoorlijk voorop. Ik doe iets liever niet dan dat het niet goed voelt en wringt.
Anderzijds heb ik geen verwarring rond de bedoeling van het project, en stel ik zelf nooit het doel van een project of geheel boven de ruimte waarin ik me mag uitdrukken.
Met andere woorden; ik word graag welkom geheten - zoals de hele mensheid - zoals ik ben en met wat ik deel en uitdruk. Zolang ik dat met respect doe - en uiteraard slaag ik daar niet altijd in - zoals ik ben.
Uiteraard worden we niet altijd welkom geheten of ontvangen zoals we wensen. Dat heeft met vele factoren te maken. Echter, het belangrijkste is wat wij voelen en hoe we goed voor onszelf kunnen zorgen.
Hoewel ik graag die ruimte van welkom en gehoord en gezien zijn altijd zou willen bewonen en voelen - opnieuw: net zoals zowat alle mensen - ben ik steeds meer gaan aanvaarden dat dat niet altijd kan, en nog belangrijker, dat dat ook niet geeft. Aangezien het gezonder is voor mij om dat niet van de wereld te verwachten, schenk ik die ruimte aan mezelf. Nu kan ik dat - vroeger kon ik dat niet.
Niettemin vind ik het pijnlijk om in interacties deze ruimte niet altijd te ervaren.
Wanneer iemand me vraagt hoe het gaat en ik ben op dat moment moe en koppel dat ook terug aan die persoon, dan ben ik niet zoekende naar raad over hoe ik mijn energie kan opkrikken. Ik vind het gewoon fijn om op dat moment ontvangen te worden in mijn zijn. Gewoon en enkel dat.
Ik ben moe. Dat is een antwoord op je vraag. En meer is het niet.
De vragen die zijn gerezen in vele situaties, hebben me dichter gebracht bij mezelf.
In welke mate kan en mag ik (hier) fragiel zijn?
Ik mag natuurlijk zo fragiel zijn als ik wil en ben… maar hoe navigeer ik met mijn fragiliteit in een wereld en een cultuur die dat soms snel wilt sussen?
Hoe kan ik daarin ruimte vinden?
In mezelf, natuurlijk… In mezelf mag ik die ruimte creëren. Mezelf helemaal bewonen, met al mijn fragiliteit.
Hoe fragiel kan het zijn om je uit te drukken, met al je kwetsbaarheden.
Fragiel en mooi…
Ik deed het vandaag nog. Ik was bang voor de reactie van de persoon (een klassieker, voor vele mensen). De persoon in kwestie ligt me namelijk heel nauw aan het hart en de gedachte alleen aan het verliezen van deze persoon, maakt me bijna misselijk. Mijn waarheid spreken is dus een spannend gebeuren en een heuse uitdaging.
Toch deed ik het vandaag. Mijn expressie werd goed ontvangen (ik had het zoals vaak veel groter gemaakt in mijn hoofd) en tegelijkertijd kwam ik erachter dat de persoon het anders ervaarde, wat in deze context een opluchting voor me was.
De grootste opluchting die ik ervaarde was zonder twijfel mijn expressie op zich. Mijn expressieruimte innemend.
Ik zei het ook al in de kwetsbaarheid podcast die ik maakte (en nog groeiende is) in aflevering 8 geheten ‘Eerlijkheid als geschenk aan jezelf’ (https://www.inessenceyouarebeautiful.com/kwetsbaarheidpodcast).
Daarmee bedoel ik eerlijkheid jegens anderen en jezelf in de vorm van authentiek zijn, je waarheid spreken, je kwetsbaardere gevoelens delen. Hoe dit delen een cadeau is voor jezelf. Als je dit niet deelt, heeft dit op een of andere manier gevolgen voor je gezondheid en welzijn. Jezelf het geschenk geven van eerlijkheid is daarom een bevrijding, een uitdrukking van liefde voor jezelf. Je hele systeem komt tot rust. Heerlijk.
Liefs,
Steffi
Comments