In Ollantaytambo, zittend voor mijn raam waarachter de bergen prijken als koningen in de nacht. Zo aanwezig, alleen nu niet zichtbaar rond 18u30 tijdens de Peruaanse wintertijd. Ik zie ze niet, maar ik weet dat ze er zijn. Dat is nu genoeg.
Het is vandaag mijn verjaardag.
Ik heb gekozen voor een diepe en pure connectie met mezelf. En dat doet goed.
Nu ik hier zit, luisterend naar het kabbelende water in het irrigatiekanaal, eens aangelegd door de Inca’s van deze en andere werelden, prijs ik mezelf gelukkig. Zachte pianomuziek en mijn schriftje waarop aan de voorkant levensbloemen prijken. Heerlijke lijnen op de bladen van mijn schriftje die uitnodigen tot schrijven, vloeien en stromen met mijn pen. Mijn hart en keel openend, waaruit mijn ware klank mag voortkomen. Uitnodigend, dit moment.
Ik kijk naar het plantje dat naast me staat. Het buigt één kant op. Het heeft wellicht lang naar de zon toe gegroeid. Ik heb haar liefdevol omgedraaid, alsof ze nu met haar rug naar de zon gekeerd is. Misschien wilde ik ergens dat ze ook haar ‘andere kant’ mocht laten groeien en bloeien. Natuurlijk kon ze dat niet in haar eentje, dus besloot ik haar een kleine draai te geven. Althans, dat denk ik dat mijn intentie was. Ik zie de blaadjes die hevig groen zijn en een duidelijke structuur hebben. De nerven zijn helder afgelijnd en heel even wil ik dat ik een even eenduidige richting had als deze nerven. Dat mijn blauwdruk nog iets meer geaccentueerd was… Ik nog meer betekenis kon geven aan hoe ik mezelf waarneem en beleef.
Dan bedenk ik me hoe zeer ik hou van mysterie, en ontdekken. Voelen, doorvoelen en ervaren. De mystiek.

Foto: Ollantaytambo in 2013 tijdens het regenseizoen; mijn eerste ervaring in Latijns-Amerika. Na mijn stage van vijf maanden in Bolivië ging ik een kijkje nemen hoe het eraan toe gaat in Peru.

Foto: Ollantaytambo in 2013 tijdens het regenseizoen; mijn eerste ervaring in Latijns-Amerika. Na mijn stage van vijf maanden in Bolivië ging ik een kijkje nemen hoe het eraan toe gaat in Peru.
Ik hou ervan dat ik geen snars begrijp van hoe deze blaadjes zo mooi kunnen zijn. Hun schoonheid is onmiskenbaar voor mij en ontzagwekkend, en ik hou ervan dat ik naar hen kan kijken, naast hen kan staan, hen kan aanraken en zelfs kan beklimmen, als ik dat wil, en me verbonden kan voelen met hen - en tegelijk tot het besef kan en mag komen dat we uit dezelfde stof gemaakt zijn.
Ik heb gekozen voor een diepe en pure connectie met mezelf. En dat doet goed.
Ik bedenk me dat dit moment een eigen creatie is. Een vleug van zelfliefde die doorheen mijn leven stroomt, omdat ik het op die manier in gang zette.
Zelfliefde in actie. Omgezet in concrete bewegingen.
De keuze om naar Ollantaytambo te komen - op maar een halfuur rijden van mijn thuis in Urubamba - waardoor ik in een heel andere wereld lijk terecht gekomen te zijn. Het voelt heerlijk. Ontdekkingsreiziger in eigen streek. In deze andere streek kan ik ook weer andere delen van mezelf raken, die graag uitgenodigd willen worden om zich te laten zien, zich te uiten, een plaats te vinden. Dit ander universum nodigt uit tot het nieuwe en helpt tegelijk het reeds gecreëerde dieper te laten wortelen. Diepe wortels, hoge en sterke bergen.
Ik denk terug aan de bergen daarbuiten, die ik nu in het donker niet kan zien. Ik voel me diep bevoorrecht om dit moment te mogen meemaken. Een zelf gecreëerd moment. Ik ben dankbaar. En heel even herinner ik mezelf eraan dat ik de bergen ook kan voelen. Mijn hart heeft altijd al graag gevoeld - zelfs de dingen die ik niet kan zien. In de wereld van het onzichtbare, vind ik mezelf. En door het onzichtbare meer en meer te omarmen, word ik alsmaar meer zichtbaar. Zichtbaar voor mezelf, in eerste instantie.
En het voelt goed.

Foto: Ollantaytambo in 2013 tijdens het regenseizoen; mijn eerste ervaring in Latijns-Amerika. Na mijn stage van vijf maanden in Bolivië ging ik een kijkje nemen hoe het eraan toe gaat in Peru.
Comments